Şubat ayı aktivitelerini bitirmiştik ancak şunu anlatmadan geçmeyelim. 28 şubat’da ben , sulhi deden,sen mutfaktaydıkçKurabiye yapmak için hazırlık yapıyordum. Mama koltuğunda çok mıkırdandın “indir beni “diye . Ben de ellerim hamurlanmadan indirdim. Yürütece koydum. Salona çıktın sevinçle “ay” diye bağırdın.Şöyle düşündüm.”o’nun olmayan bişey buldu.” (kumanda, telefon v.b.) birden yürüteçin baldır küldür sesisni duyduk.”baba”diye çığlık attım. Deden koştu hemen seni aşağı kata inen merdivenlerde buldu. Kocaman bir öpücük kondurup seni bana verdi. Ben ne olduğunu anlamaya çalışrken bir yanda da kolun bacağın bişey olmuş mu diye masanın üstüne yatırdım muayene yaptım.Ama bembeyazdın korkudan Sonra gördüm sol kaşının üstünde küçük bir darp var. (çok şükür.ki çok küçüktü sen günlük hayatta sandalyeye vurarak daha beterlerini yaptın)İki saat bekledik kusma, uyku hali felan olacak mı diye. Yok bişey. Eh daha rahatladık. Ancak ya şöyle olsaydı ya böyle olsaydı demekten de kendimizi alamadık....